یک برنامه‌ریزی کلی برای ساماندهی جمعیت در تهران ضرورت دارد که فقط به عهده وزارت راه‌ و شهرسازی نیست. وزارتخانه‌های مرتبط هم باید کمک کنند تا در تمام کشور آمایش سرزمین داشته باشیم. یعنی نباید شرایط و انگیزه‌ای فراهم شود که مردم از تمام نقاط کشور به کلانشهرها مهاجرت کنند. اگر مردم در شهرهای کوچک و روستاهای خود به حد کافی فرصت اشتغال و درآمد داشته باشند، دیگر از شهر و دیار خود با هزار سختی مهاجرت نمی‌کنند. تهیه مسکن برای هر جمعیتی در کلانشهرها منطقی نیست. برای حل مشکل مسکن باید مردم را به سمت شهرهای خود هدایت کرد. در درجه اول باید برنامه آمایش سرزمین و ایجاد انگیزه در تمام نقاط کشور انجام شود که با افزایش فرصت اشتغال، درآمد، و حتی شرایط تفریحی و فرهنگی، ساخت مدارس خوب و بیمارستان‌های مجهز در شهرهای دیگر تحقق می‌یابد. اگر اینها فراهم باشد، ما اصلا با چنین افزایش جمعیتی در تهران مواجه نخواهیم بود که نگران مسکن آنها باشیم. برای جمعیت بسیار زیادی هم که اکنون در تهران هستند باید برنامه‌ریزی کرد. وجود این جمعیت زیاد به ساخته‌شدن مسکن غیراستاندارد و پدیده بد‌مسکنی می‌انجامد. در تمام کلانشهرها ما با مشکل حاشیه‌نشین‌ها و سکونتگاه‌های غیررسمی مواجهیم. وقتی افراد به تهران مهاجرت می‌کنند و نمی‌توانند هزینه اجاره مسکن را بپردازند، باید منتظر به‌وجود آمدن حلبی‌آبادها باشیم. افراد سودجویی هم با گذاشتن چهار آجر روی هم اتاقی می‌سازند و به مردم اجاره می‌دهند که هر لحظه باید منتظر خرابی آنها بود. این بدمسکنی برای جان مهاجران خطرآفرین است. ضمن اینکه شرایط آموزشی و درمانی برای این افراد مهیا نیست و فرصت زندگی خوب برای آنها از دست ‌می‌رود. همان‌طور که وزیر راه و شهرسازی گفته است، ظرفیت جمعیت‌پذیری تهران به اندازه سه میلیون نفر است، اما این جمعیت امروز به بیش از هشت میلیون نفر رسیده است و با احتساب جمعیت پیرامون تهران این عدد به ۱۴ میلیون نفر می‌رسد. نمی‌توان انتظار داشت هر کسی وارد تهران شد، وزارتخانه به او مسکن بدهد. ما جای ساختن راه، مسکن و... باید به فکر کم کردن این جمعیت باشیم و مردم را به شهرهای خود روانه کنیم. نباید انگیزه زندگی و کار و کسب درآمد را در شهرهای بزرگ متمرکز کرد. راه حل‌هایی چون ساختن شهرک‌های اطراف تهران که در دوران مرحوم کازرونی، وزیر اسبق مسکن و شهرسازی برنامه آنها تهیه شد، برای اسکان جمعیت کنونی تهران تعریف شده‌ است؛ مثل ساختن شهر جدید دستگرد یا شهر جدید اندیشه، پردیس و گرمسار. با این شهرها تمرکز جمعیت مرکز شهر تهران از بین می‌رود. تهران بیشتر برای کسب‌و‌کار و فعالیت است نه اسکان مردم؛ پس نباید با مواردی چون ‌بازسازی بافت‌های فرسوده و اسکان تعداد نفراتی بیشتر از حد مجاز در آنها به مشکل جمعیت و خطرات آن دامن زد. ما نیاز به بازسازی بافت‌های فرسوده داریم، اما نه برای زندگی دائمی مردم. ما باید فضاهای احیاشده را به فضاهای باز، فضای فرهنگی، آموزشی و فضای سبز تبدیل کنیم. سیاستی به عنوان درجاسازی غلط است. یعنی ساختمان‌های یک کوچه دومتری را از هر طرف یک متر به عقب برانیم و ‌جای دو طبقه، اجازه ساخت چهار طبقه را بدهیم که نه در آن مسائل فنی و مهندسی رعایت می‌شود نه ایمنی دارد و نه سازندگان آن صلاحیت ساختمان‌سازی داشته‌اند. متاسفانه چنین تصوراتی که مالکان می‌توانند بنای فرسوده خود را خراب کنند و بهتر بسازند، در ذهن اغلب مسئولان ما هست، در صورتی که این برنامه اشتباه است.

منبع:آرمان