جزئیات توافق نشان می‌دهد که قرار است هر کشور بر اساس یک سطح پایه (عموما اکتبر 2016)، تولیدات خود را 5/ 4 درصد کاهش دهند. این سطح پایه فقط برای ایران و آنگولا در زمان دیگری گرفته شده است. در نظر گرفتن اواسط سال 2005 (پیش از تحریم‌های ایران) به‌عنوان سطح پایه تولیدات ایران یک دیپلماسی هوشمندانه است. به‌طوری که ایران سهم بازار خود پیش از تحریم‌های غرب را احیا می‌کند و همزمان عربستان نیز احساس می‌کند ایران در کاهش سطح تولیدات شرکت کرده است. اندونزی به دلیل واردکننده بودن از عضویت در اوپک تعلیق شد. لیبی و نیجریه نیز به دلیل درگیری‌های داخلی از کاهش تولیدات معاف شدند. عربستان و متحدانش (امارات، کویت و قطر) در مجموع 786هزار بشکه تولیدات روزانه خود را کاهش می‌دهند و سایر کشورها با توجه به آنکه ایران در سطوح پایین‌تری نسبت به سقف تعیین‌شده تولید می‌کند، حدودا 380 هزار بشکه در روز از تولیدات فعلی بازار نفت کاهش می‌دهند. از آنجا که اعضای غیراصلی اوپک به‌طور تاریخی به کاهش تولیدات خود پایبند نبوده‌اند، بسیاری از فعالان بازار این میزان کاهش را در محاسبات خود دخیل نمی‌کنند. بر این اساس انتظار می‌رود در عمل رقمی بین 750 هزار تا یک میلیون بشکه از تولیدات روزانه نفت کاهش یابد. موضوعی که اگر در نیمه دوم 2017 نیز ادامه یابد می‌تواند شتاب بیشتری به رشد قیمت‌ها دهد. البته نباید از امکان بازگشت تولیدکنندگان شیل به بازار پس از رشد قیمت‌ها و همچنین افزایش احتمالی تولیدات نیجریه و لیبی در صورت کاهش درگیری‌های داخلی غافل شد.

منبع:دنیای اقتصاد