رابطه برد-برد ایران و آلمان

آلمان قبل از پیروزی انقلاب و پیش از اعمال تحریم‌ها مبادلات بسیار مثبتی در عرصه‌های صنعتی، تجاری و سرمایه‌گذاری‌های مشترک با ایران داشت. یکی از انگیزه‌های پیوند مشترک ما با آلمانی‌ها علاوه بر نژاد آریایی که مطرح می‌شود، درد مشترک جنگ است. آلمانی‌ها هم مانند ایران دچار جنگ و تحریم پس از تشکیل سازمان ملل بودند. آلمانی‌ها هنوز هم مانند ما با تبعات جنگ دست و پنجه نرم می‌کنند و تبعات این پدیده شوم همچنان در دو کشور جاری و ساری است. متاسفانه در شرایط تحریم سیاست‌های بین‌المللی نادرست دولت گذشته و کاغذپاره خواندن قطعنامه‌ها از یک سو و رفتار بسیار ظالمانه و ناجوانمردانه کشور آمریکا در جریمه‌‎کردن بنگاه‌ها و بانک‌هایی که با ایران مراودات تجاری و صنعتی داشتند از سویی دیگر باعث شد بانک‌های معتبر بین‌المللی و به‌ویژه دو بانک بزرگ آلمانی با پرداخت جریمه‌های بسیار سنگین مواجه شوند و سایه تهدید و جرایم هنوز بر سر روابط بین دو کشور سنگینی می‌کند. به نظر می‌رسد با وجود اظهارات مکرر مقامات آمریکایی مبنی بر بلامانع بودن همکاری‌های تجاری و اقتصادی بعد از لغو تحریم‌ها هنوز آن آمادگی لازم در صنایع بزرگ کشور آلمان برای بازسازی روابط‌شان و مهیاکردن روابط گذشته فراهم نیست. با وجود سفرهای پر تعداد مقامات ارشد و وزرای اقتصادی آلمان، امروز می‌توانیم ادعا کنیم که تمام مقامات ارشد به غیر از صدر اعظم آلمان پس از لغو تحریم‌ها از تمام ۱۵ ایالت آلمان به کشور ما سفر کرده اند. البته از کشور ما نیز هیات‌های بسیار زیادی به آلمان سفر داشتند که جلسات نمایندگان بخش خصوصی کشورمان مثمر ثمر واقع شده است. معتقدم بستر لازم برای همکاری گسترده‌تر نسبت به گذشته و ارتقای سطح مبادلات به جایگاه پیش از تحریم‌ها فراهم شده و فقط مقداری جسارت بیشتر لازم است. ما باید سرعت عمل را افزایش دهیم و بتوانیم از ظرفیت‌های بسیار خوب صنعتی، دانش فنی و فناوری آلمانی برای بازسازی خطوط تولیدی، انتقال دانش فنی و تولید محصولات صادرات محور و شناسایی بازارهای پیرامونی کشورمان استفاده کنیم. به هر حال آنچه در حوزه انتقال دانش و فناوری مسلم است، استفاده از ظرفیت‌های آموزشی کشورهای توسعه یافته به ویژه آلمان است که باید این فرصت را مغتنم بشماریم و کمال استفاده را ببریم. همچنین درباره قراردادهای تجاری باید تمام معاهدات برد-برد باشد. تا زمانی که دو طرف احساس برنده بودن نداشته باشند، طبیعی است اگر یک طرف احساس مقبول شدن داشته باشد، قرارداد ادامه پیدا نمی‌کند و نمی‌تواند پایدار باشد. ما برای اینکه توافقات با جامعه جهانی و با کشورهای توسعه یافته به صورت برد-برد دنبال شود، باید شرایط را فراهم کنیم. به طور کلی باید بتوانیم فضای بی‌اعتمادی را که ممکن است هر روز در کشور با قوانین مختلف دستخوش تغییر شود، از بین ببریم. بحث تغییرات نرخ ارز و مانند آن باید در جایی به ثبات برسد و بر اساس قوانین بالادستی به کسانی که برای همکاری و مشارکت دعوت می‌شوند، اعتماد کنیم. دولت باید تضمین دهد تا شرکای ایران پا به عرصه سرمایه‌گذاری بگذارند. به قول معروف سرمایه ترسوست و باید تمام بسترها را برای ورود آن به بهترین نحو فراهم کرد تا فرار نکند.
منبع:آرمان